به گزارش ایلنا، کاری گمراه‌کننده و کاملاً اشتباه است که نتایج 5 هفته نخست جواد نکونام با فرهاد مجیدی قیاس شود. شاید اگر دربی در زمان مقرر برگزار می‌شد استقلال اکنون دارای 12 امتیاز نبود، بنابراین مقایسه نتایج 5 بازی نخست نکونام با مجیدی و تأکید به یک امتیاز بیشتری که جواد تا اینجا به دست آورده، نمی‌تواند یک تحلیل درست و منطقی از آینده تیم فعلی باشد و عمیقاً باید از چنین ارزیابی‌هایی دوری کرد. هیچ بعید نیست آنها که در روزهای اخیر بارها به نتایج بهتر نکونام در مقایسه با آنچه مجیدی در5 هفته اول فصل قهرمانی رقم زده بود، اشاره می‌کنند منظور و مقصود خاصی نداشته باشند و صرفاً اشاره به این آمارها جنبه یادآوری داشته باشد اما تکرار این آمار منجر به ایجاد یک فضای غیرواقعی میان هواداران استقلال و کادرفنی کنونی خواهد شد و شاید این ذهنیت شکل بگیرد که نکونام باید تا انتهای لیگ به همین منوال ادامه دهد؛ آن هم در لیگی پرتلاطم که اساساً روشن نیست برنده آن کدام یک از مدعیان باشند.

مجیدی زمانی با استقلال به جام قهرمانی رسید که 3 فصل پی در پی را به عنوان جانشین مربیان در استقلال فعالیت کرده بود. او به ترتیب در سال‌های قبل از قهرمانی جانشین شفر، استراماچونی و در نهایت محمود فکری شد که به واسطه خواست هواداران این باشگاه در فصل چهارم مربیگری به او فرصت داده شد تا با نظارت دقیق بر نقل و انتقالات و جذب بازیکنان دلخواه به سمت موفقیت گام بردارد. در واقع فصل چهارم آخرین فصلی بود که هواداران استقلال به مجیدی اعتماد می‌کردند و چنانچه فرهاد نمی‌توانست در میان حجم عظیمی از حمایت‌های هواداری و مدیران استقلال به جام قهرمانی برسد، بدون شک برای همیشه شانس مربیگری در استقلال را از دست می‌داد اما فرهاد از آخرین موقعیت خود بهترین بهره را برد و موفق شد جامی خاطره‌انگیز را بعد از پایان فصل بیست و یکم برای استقلال به ارمغان بیاورد.

دوره مربیگری جواد نکونام اما حقیقتاً هیچ شباهتی به فصل قهرمانی فرهاد مجیدی در استقلال ندارد. نه نکونام بر نقل و انتقالات تیمش نظارت صد درصدی داشته و همه بازیکنان دلخواهش جذب شده‌اند و نه اینکه اساساً رابطه میان او و مدیریت مطلوب بوده و بعد از هفته‌ها تلاش از سوی افراد بیرونی و پیشکسوتان استقلال سرانجام میان او و خطیر صلح به وجود آمده است.

از طرفی مجیدی در زمانی مربیگری استقلال را عهده‌دار بود که عملاً هیچ مشکلی از بعد مالی وجود نداشت و باشگاه با هر ترفندی در بهترین شرایط مالی خود قرار داشت اما استقلال امروز هنوز بدهی فصل پیش را پرداخت نکرده و 40درصد از قراردادهای بازیکنان باقی مانده است.

یک مشکل دیگر را هم باید در انتظار جواد نکونام دید. استقلال در نیم فصل دوم دیگر قادر به بازی در ورزشگاه آزادی نیست و باید به ورزشگاه تختی تهران برود که این انتقال ممکن است ضررهایی برای نکونام و شاگردانش به همراه داشته باشد و عملاً موجب دوری این تیم از جام قهرمانی شود. نه اینکه استقلال کنونی برای رسیدن به جام قهرمانی کم اقبال باشد؛ این طور نیست. سیاست تاکتیکی نکونام تا امروز در استقلال به خوبی جواب داده و حتی تک باخت این تیم مقابل سپاهان در شرایطی حادث شد که حقیقتاً تیم او لایق شکست نبود اما به هر شکل ممکن است داوری‌ها، جابه‌جایی به ورزشگاه دیگر، بی‌پولی و دیگر مسائل استقلال را از رسیدن به جام قهرمانی دور کند.

ضمن اینکه باید این موضوع را به عنوان ملاک ارزیابی‌ها و توقعات احتمالی قرار داد که نکونام به هر روی در فصل اول مربیگری خود در استقلال به سر می‌برد و حتی مجیدی با آن همه محبوبیت در فصل چهارم خود موفق به کسب جام شد و بی‌تردید برای نکونام نیز رسیدن به چنین هدف بزرگی ساده نخواهد بود و او باید با نیروهای بازدارنده بسیاری چه از داخل و چه در خارج به مقابله بپردازد و راه را برای خود هموار کند.