خلاصه فیلم

در دهه‌ی شصت،آباجان زنی است که چشم‌انتظار رسیدن خبری از پسرش نشسته که گفته می‌شود در جبهه شهید شده است.در همین دوران سایر فرزندان و نوه‌های او نیز در داخل خانه،گرفتاری‌ها و مشکلات مختلفی را تجربه می‌کنند.

«آباجان» روایت خانواده‌اى است که در دهه شصت در شهر زنجان زندگى مى‌کنند. خانواده‌اى که جنگ و فضاى آن سال‌ها تأثیر زیادى روى زندگیشان مى‌گذارد.

درباره فیلم

آباجان ، به جای یک مادر کلیشه ای فیلمهای ایرانی، به شخصیتی چند وجهی بدل می شود و بازی فوق العاده فاطمه معتمد آریا هم طراحی جزیی نگر این شخصیت را کامل می کند.معتمدآریا با هوش و ذکاوتی استادانه از لهجه و زبان آذری در خدمت نوسانات حسی شخصیت آباجان بهره گرفته، طوری که هم خنده هایش قابل باور است و هم ناله های ممتدش و از همه بهتر رقص سماع گونه او پس از آگاهی از زنده بودن فرزندش با دیدن تصویرش در تلویزیون. در استفاده از زبان بدن هم هوش معتمدآریا و کارگردان قابل ستایش است.از طرز نشستن و گرفتن چادر گرفته تا طرز راه رفتن که به خوبی شخصیتی بزرگ تر از خودش را ملموس جلوه می دهد. طراحی صحنه و لباس مهندسی شده،فیلمبرداری با ترکیب منسجم تصویر پردازی ریالیستی و ناتورالیستی و بازی به اندازه و جذاب بازیگران -غیر از معتمد آریا حمیدرضا آذرنگ و شبنم مقدمی نیز به خوبی بازی کرده اند- مهمترین نقاط قوت ساختار آباجان هستند که تماشای آن را به عنوان فیلمی روشنگرانه از یک وضعیت ملتهب قابل توصیه می کند. فضاسازی ملموس خانه داستان زمان مهم و قابل ستایش جلوه می کند که در یابیم در چند سال اخیر در فیلمها و سریال های ایرانی در بازسازی مقطع زمانی مورد نظر تا چه حد سوتی و گاف داده اند اما در آباجان با دقتی مثال زدنی حتی به هم نوایی باند صوتی فیلم با زمان و مکان موقعیت ها فکر شده است.

آباجان در کارنامه علیمردانی در نقطه فراز قرار می گیرد. فیلمی بی ادعا و شریف که نشان می دهد کارگردانش سعی در تجربه گرایی دارد.

علیمردانی از فروش فیلم های قبلی اش هزینه تولید آباجان را تامین می کند. او با وجود موفقیت در ساخت فیلمهای تجاری با ساخت چنین فیلمهایی وجه هنری و روشنگرانه سینما را علاوه بر وجه صنعتی در نظر می گیرد و فیلم دلی خودش را ساخته تا به نوعی تجربیات زیست شده اش را با زبان سینما منتقل کند.