حسین ترحمی (فعال صنفی کارگران سمنان) در گفتگو با خبرنگار ایلنا، در ارتباط با وضعیت شهرک صنعتی سمنان و بی‌رونقی آن گفت: مشکل اصلی، دستمزدهای پایین است؛ متوسطِ دستمزد شهرک صنعتی سمنان بسیار پایین است که همین امر موجب شده نیروهای خوب بومی دست به مهاجرت بزنند و به شهرهای دیگر بروند.

او ادامه داد: نیروهای بومی متخصص رغبتی برای کار کردن در شهرک صنعتی سمنان ندارند؛ این در حالیست که استانداران در دولت‌های مختلف، سررشته کار را گم کرده‌اند و نمی‌دانند دلیل اصلی بی‌رونقی تولید استان چیست! مدیران استانداری پشت هم ادعا می‌کنند سمنان شهری باز و پذیرنده برای کار کردن است و ما این تعداد نیرو برای شهرک‌های صنعتی استان نیاز داریم؛ آن وقت نمی‌گویند چرا در استانی با این جمعیت بالای تحصیلکرده، صنایع کلیدی ظرفیت خالی دارند و نیروهای بومی برای کار کردن در کارخانجات آن بی‌میل هستند.

ترحمی «پایین بودن حقوق و مزایا در استان سمنان» را دلیل مهاجرت نیروهای تحصیلکرده استان دانست و افزود: مردم بومی و محلی، آلودگی‌های زیست محیطیِ کارخانجات و صنایع را تحمل می‌کنند اما نمی‌توانند از طریق این صنایع امرار معاش کنند.

به گفته این فعال صنفی، متاسفانه شهرک اقتصادی، منعفتی برای شهر سمنان نداشته است چراکه کارخانجات این شهر به مسئولیت‌های اجتماعی خود در قبال شهروندان عمل نکرده‌اند.

ترحمی با تاکید بر اینکه «نرخ حوادث کار در کارخانجات و کارگاه‌های صنعتی سمنان بالاست»؛ افزود: در معادن و کارخانجان سمنان حادثه بسیار داریم؛ برای نمونه معدن طزره، یک واحد حادثه‌خیز است که همین اواخر هم یک کارگر در این واحد جان خود را از دست داد؛ اما آیا بعد از حادثه، یک نشست جدی در استانداری در این رابطه برگزار شد؟ شوربختانه اگر نشستی هم برگزار شود، خروجی عملی نخواهد داشت.

او تصریح کرد: متاسفانه شهر سمنان که یک شهر معدنی و صنعتی‌ست، حداقل‌های مورد نیاز برای توسعه و پیشرفت را ندارد؛ مسئولان فقط به ارائه‌ی آمارهای کمّی در مورد اشتغال‌زایی بسنده می‌کنند؛ می‌گویند ما از ابتدای سال فلان تعداد  اشتغال ایجاد کرده‌ایم و انتظار دارند برایشان هورا بکشیم! نمی‌گویند این شغل‌ها چقدر دستمزد می‌دهند یا تا چه اندازه ایمنی در آن‌ها رعایت شده است.

این فعال صنفی با بیان اینکه باید کیفیت هم به اندازه کمّیت و حتی بیشتر از آن اهمیت داشته باشد؛ ادامه داد: چرا به نیروی انسانی و رضایت آن اهمیت نمی‌دهند؛ یک نیروی تحصیلکرده و آگاه از نظر دستمزد با نیروی تازه‌واردی که کار بلد نیست، تفاوت چندانی ندارد؛ خیلی‌ها از کارخانجات سمنان می‌روند چون بیشتر کارخانجات همان پایه حقوق وزارت کار را به نیروهای خود دستمزد می‌دهند. از مزایای مزدی هم خبری نیست؛ من خودم در واحدی کار می‌کردم که پایه حقوقِ خالی را به کارگران می‌داد و از طبقه‌بندی هم نشانی نبود.

به اعتقاد ترحمی، مقصر خالی ماندن صنایع از نیروهای متخصص، جوانان تحصیلکرده نیستند؛ مدیران و مسئولان هستند که از خود نمی‌پرسند چرا رغبتی برای کار رسمی و تخصصی باقی نمانده است!

فعال کارگری کارخانجات سمنان اضافه کرد: اینکه می‌گویند نیروهای جوان، برای کار به کارخانجات نمی‌روند چون تاب و توان ندارند و راحت‌طلبند، اصلاً درست نیست؛ چند دهه قبل، یک کارگر متخصص کارخانه با حقوقی که آخر ماه می‌گرفت، راحت خانواده‌اش را اداره می‌کند، همه‌ی مایحتاج زندگی تامین می‌شد، این کارگر بعد از چند سال صاحبخانه هم می‌شد، اما حالا چی؟ چرا نیروی جوان باید تمایل داشته باشد در کارخانه‌ها کار کند؟!

او با تاکید بر اینکه «بلد نیستند با نیروی کار چطور باید رفتار کنند، نگاه علمی حاکم نیست» گفت: تفکرات مدیریتیِ مبتنی بر بیگاری کشیدن از کارگر، جواب نمی‌دهد؛ در کارخانه‌هایی که سود یک دستگاهش در هفته چند برابرِ حقوق ماهانه همه‌ی کارگرانِ آن است، حاضر نیستند ریالی اضافه بر حداقل دستمزد به کارگران حقوق بدهند. در چنین شرایطی، «انگیزه» حلقه‌ی مفقوده روابط کار است؛ کارگر روز را به شب گره می‌زند و به محضِ آن که بتواند از کارخانه فرار می‌کند. نیروهای خوب می‌روند، امروز نیروهای بومی تحصیلکرده در کارخانه‌ها حکم کیمیا را دارند.

انتهای پیام/