شفقنا رسانه- منصور مظفری می گوید: مدیران رسانه های بخش دولتی باید از کارشناسان فن اطلاع رسانی و رسانه باشند نه روابط عمومی. متاسفانه وقتی روابط عمومی جای رسانه قرار می گیرد، به معضل تبدیل می شود درحالی که باید پل ارتباطی بین مردم و مسئولان باشد تا مورد اقبال مردم و مخاطبان قرار گیرد.

منصور مظفری مدیرمسئول نشریه «آفتاب حقوقی» با اشاره به وضعیت رسانه های دولتی به شفقنا رسانه می گوید: با توجه به اینکه از ابتدا تاکنون رسانه های بخش دولتی در کشور ما روز‌به‌روز بیشتر شده‌اند، رسانه های بخش خصوصی نتوانسته‌اند از رشد لازم برخودار شوند. متاسفانه رسانه های بخش دولتی به دلیل داشتن منابع بودجه ای بالا و رانت اطلاعاتی گسترده، رقیب رسانه های بخش خصوصی شده اند. هرچند رسانه های بخش خصوصی ما با اندک بضاعتی که در برابر رسانه های دولتی دارند توانسته اند مطالبات مردمی را پیگیری کنند.

او می گوید: شمار رسانه های دولتی ما در سال های اخیر رشد چشم گیری از لحاظ کمی داشته اند، این درحالیست که از لحاظ کیفی ضعیف عمل کرده اند به عبارتی نتوانسته اند در جهت اطلاع رسانی و پل ارتباطی مردم و حاکمیت قرار بگیرند.

مظفری با اشاره به ویژگی مدیران رسانه های دولتی می گوید: شاخص هایی برای انتخاب مدیران رسانه های دولتی نیاز است تا بتوانند صدای مردم را به حاکمیت برسانند. متاسفانه رسانه های دولتی ما در ادوار مختلف مجیزگو و بولتن دولت بوده اند. در چنین شرایطی این رسانه ها دیگر صدای مردم نیستند و نتیجه این می شود که اقبال عمومی به رسانه های دولتی وجود ندارد. علاوه بر آن رسانه های دولتی رانت اطلاعاتی دارند و وقتی هم می خواهند یک خبر را به صورت مجیزگویی از مجموعه خودشان منتشر کنند، خبر سوخته می شود و مورد اقبال عموم قرار نمی گیرد.

او می گوید: اگر می بینیم که تیراژ رسانه های بخش دولتی بالا است دلیل به این برمی گردد که آن ها هزینه ای برای پرداخت چاپ و کاغذ از جیب شخصی نمی کنند و دست در جیب ملت دارند. به عبارتی برخی از این رسانه ها صفحات زیاد با تیراژ وسیع چاپ می کنند که در آن آگهی های زیادی، آن هم به صورت انحصاری منتشر کرده اند. در این میان برخی از شرکت های اقتصادی بخش خصوصی برای اطلاع از وضعیت آگهی های مزایده و مناقصه به این روزنامه ها مراجعه می کنند و کاری به مطالب آن هم ندارند.

این مدیر رسانه می گوید: در گذشته وقتی فضای مجازی آن قدر فعال نبود، اگر نیازمندی های یک روزنامه را حذف می کردند، آن روزنامه اصلاً خریدار نداشت. الان روزنامه های دولتی با این حجم تیراژ وسیع و قیمت پایین، خود را با روزنامه های بخش خصوصی مقایسه می کنند و تیراژشان را به رخ آن ها می کشند درحالی که این تیراژ نشان دهنده فروششان نیست. متاسفانه با توجه به رانت و عدم کارشناسی که وجود دارد قیمت کاغذ باطله بیشتر از کاغذ سفید است. به عبارتی برای یک رسانه مقرون به صرفه است که بر روی کاغذ سفید مطلبی چاپ کند و در نمایندگی شان به صورت کاغذ باطله به فروش برساند.

مظفری تاکید می کند: باید مدیران رسانه های بخش دولتی از کارشناسان فن اطلاع رسانی و رسانه باشند نه روابط عمومی. متاسفانه وقتی روابط عمومی جای رسانه قرار می گیرد، به معضل تبدیل می شود درحالی که باید پل ارتباطی بین مردم و مسئولان باشد تا مورد اقبال مردم و مخاطبان قرار گیرد.

با این اوصاف آینده رسانه های دولتی و حاکمیتی به چه سمتی می رود؟ او پاسخ می دهد: رسانه دولت وقتی ضعفی در حاکمیت و یا دولت می بیند اگر آن را بیان کند و در کنارش از مردم پیشنهاد بخواهد بهتر می تواند به حاکمیت و دولت کمک و در کاستی ها مشارکت کند.  متاسفانه رسانه های دولتی با ضربه زدن به بخش خصوصی اعتماد مردم را به رسانه های داخلی از بین برده اند و مرجعیت رسانه ما به خارج از کشور رفته است. بدون تعارف رسانه های بخش دولتی به دلیل داشتن مدیران ضعیف در دوران های مختلف و نگاه از بالا به پایین شان موفق نبوده اند و به بی اعتمادی نسبت به سایر رسانه ها هم دامن زده اند.