منان رئیسی در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا، درباره میزان وام خرید مسکن و وام دیعه و نظارت روی این روند عنوان کرد: بانک‌ها طبق قانون جهش تولید مسکن، باید ۲۰ درصد از مجموع تسهیلاتی که پرداخت می‌کنند را به بخش مسکن اختصاص دهند. اما آماری که ما داریم، نشان می‌دهد که تنها حدود ۴ درصد از مجموع تسهیلات خود را به مسکن اختصاص داده‌اند، یعنی تعهدات خود را انجام نداده‌اند.

این عضو کمیسیون عمران مجلس شورای اسلامی با بیان اینکه خود وام هم علاوه بر اینکه به درستی پرداخت نمی‌شود، عددش هم متناسب با قیمت متوسط متراژ مسکن نیست، اظهار داشت: به عنوان مثال، قیمت هر متر آپارتمان در تهران تقریباً حدود ۱۰۰ میلیون تومان است. با این وام خریدی که بانک‌ها پرداخت می‌کنند، عملاً نهایتاً می‌توان حدود هفت، هشت یا ۱۰ متر در یک منطقه متوسط تهران  خانه خرید. در حالی که اگر بخواهید یک آپارتمان ۶۰ یا ۷۰ متری بخرید، باید نزدیک به ۱۰ برابر این عدد تأمین مالی کنید. بنابراین، وامی که به مردم پرداخت می‌شود، باید مورد بازنگری قرار گیرد.

وی ادامه داد: علاوه بر این‌که باید روی میزان تعهدات بانک‌ها برای تسهیلات تغییری ایجاد شود، باید روی تغییر رویکردها و بازنگری در سیاست‌ها هم یک تحول اساسی و جدی انجام دهیم، به ویژه در بحث مدیریت زمین؛ زیرا عمده قیمت تمام‌شده مسکن اکنون مربوط به هزینه زمین است. حال زمین به وفور در اختیار دولت قرار دارد. اگر این حبس خودساخته و احتکار زمین شکسته شود و زمین به میزان متناسبی در اختیار مردم قرار گیرد، آن زمان می‌توانیم شاهد افت قیمت مسکن باشیم.

رئیسی درباره این که در بحث وام خرید مسکن مسئله اقساط آن مطرح می‌شود که حتی بعضاً عنوان می‌شود این قسط‌ تا ۲۵ میلیون تومان هم می‌رسد که اصلا قابل پرداخت برای قشر ضعیف و حتی متوسط مناسب نیست، گفت: بله درست است؛ لازم نیست چرخ را از نو اختراع کنیم. در کشورهای مختلف جهان از تکنیکی تحت عنوان «مسکن اندک‌افزا» استفاده می‌کنند زمین باید در اختیار خود مردم قرار می‌گیرد و با این وامی که به مردم می‌دهند، می‌توان بخشی از قسمت‌های اصلی خانه را ساخت. مثلاً خانه‌ای که قرار است ۱۰۰ متر زیر بنا داشته باشد، می‌تواند ۳۰ یا ۴۰ متر اولیه‌اش که قسمت‌های مهمی مانند آشپزخانه، یک اتاق و سرویس بهداشتی است، ساخته شود و سپس به صورت تدریجی و آهسته تکمیل شود. در دهه‌های گذشته هم پدران ما به همین ترتیب خانه‌دار می‌شدند و از تکنیک مسکن اندک‌افزا استفاده می‌کردند. مقدمه این کار، در واقع، این است که زمین در اختیار خود مردم قرار گیرد و به سمت توسعه افقی شهرها و روستاها برویم.

وی تاکید کرد: زمانی می‌شود روی مسکن اندک‌افزا کار کرد که از مدل انبوه‌سازی عدول کنیم. زیرا در انبوه‌سازی، این کار امکان‌پذیر نیست، اما اگر خانه‌ها یک یا دو طبقه باشند، می‌توان از این تکنیک استفاده کرد.

این عضو کمیسیون عمران مجلس شورای اسلامی ادامه داد: به اعتقاد من بهترین راه‌حل برای خانه‌دار کردن اقشار ضعیف در مدل میان‌مدت؛ به جای اینکه ۲ یا ۳ سال زمان صرف ساخت و تکمیل مسکن شود بعد بیاییم بگوییم بنشینید، این است که زمین را در اختیارشان قرار دهیم، حال  ممکن است پروسه ساخت این خانه‌ها ۷ یا ۸ سال هم طول بکشد، اما به تدریج می‌تواند از طریق جلب کمک‌های خیرین و دیگران خانه خودش را تکمیل کند.

وی خاطرنشان کرد: این نوع واحد مسکونی اندک‌افزا واقعاً  با کمک‌های خیرین و کمک‌های بستگان و دوستان قابلیت تحقق دارد. در انبوه‌سازی، کسی کمک نمی‌کند، زیرا شما یک واحد دارید که بین یک تا ۱۰ بلوک دیگر قرار دارد و اصلاً معلوم نیست واحد شما کجاست. اما در مسکن اندک افزا و ساخت تدریجی یک یا دو طبقه جلوی چشم همسایه‌ها و آشنایان است و این باعث جلب مشارکت‌های دیگران می‌شود.

انتهای پیام/